"ჩემს გაუსაძლის მდგომარეობაზე გიამბობთ, რაშიც მიწევს ცხოვრება. ძნელია ყველაფერი მოგიყვეთ, მაგრამ მოთმინებას და გაურკვევლობასაც თავისი ზღვარი აქვს. სამართალი აღარ არსებობს?! 21-ე საუკუნეში არაადამიანურ მდგომარეობაში მიწევს ცხოვრება.

ადგილი, სადაც ვცხოვრობ, ძროხის სადგომს ჰგავს. ორივე მუხლზე ოპერაცია მაქვს გაკეთებული. ამის გამო სოფლის საპირფარეშოს მსგავს შენობაში ვერ დავდივარ და ბუნებრივ მოთხოვნილებას ბოთლში ან ცელოფნის პარკში ვიკმაყოფილებ. ვიცი, მძიმე წასაკითხია, მაგრამ ჩემი რეალობა ასეთია, წლებია ასე მიწევს ცხოვრება. ისეთი შეგრძნება მაქვს, თითქოს ადამიანი აღარ ვარ, ფაქტიურად გავნადგურდი. დევნილი ვარ, ყოველ დღე მესმის რადიოთი, რამდენი ბინა გაიცა. ხომ შეიძლებოდა ერთი მცირე ზომის ბინა ჩემთვისაც მოეცათ. ყოველ ღამე ვზივარ და ვტირი. ალბათ კიდევ არსებობენ გულისხმიერი ადამიანები, წაიკითხავენ ამ წერილს და დამიკავშირდებიან. იქნებ წლის ბოლომდე მეც მეშველოს და ახალ წელს ახალ სახლში შევხვდე. სიტყვები არ მყოფნის ჩემი მდგომარეობის აღსაწერად, მრცხვენია ასე რომ ვარ, გაითვალისწინეთ ჩემი საცოდავი მდგომარეობა.“ -  განაცხადა ომარ როდონაიამ. როდონაია მიწიური სახლის, ე.წ. „ბარაკის“ ერთ ოთახში ცხოვრობს. კედელზე შპალერი ჩამოხეულია, ფანჯარაზე ძველი ქსოვილი ფარდის მაგივრობას სწევს, დაბალ მაგიდაზე წიგნი, ჟურნალ-გაზეთები და რადიო ალაგია, ოთახის კუთხეში ელექტროქურაზე ჩაიდანი და ქვაბია. ამ ნესტიან ოთახში ომარი უკვე ექვსი წელია ცხოვრობს, იმ იმედით, რომ ერთხელაც მის თხოვნას ვინმე გაითვალისწინებს და მცირე საცხოვრებელ ფართობს გამოუყოფენ. 

„გულგრილობა, - ამას დავარქმევდი იმ დამოკიდებულებას, რაც ჩემი მდგომარეობის მიმართ არის. არაერთი განცხადება, თხოვნა მაქვს დაწერილი. სახალხო დამცველი, უჩა ნანუაშვილიც იყო ჩემთან, მაგრამ წლები გადის და არაფერი. ელემენტარულ საცხოვრებელ პირობებს ვითხოვ, არაფერს განსაკუთრებულს, ერთი პატარა ოთახი მინდა, რომ ისე ვიცხოვრო, როგორც ადამიანის ღირსებას შეეფერება. ჩემთვის ყოველი დღე არის წამება, არ უყვართ აქ შეზღუდული შესაძლებლობების ადამიანები, თორემ, არ მჯერა, რომ შეუძლებელია ჩემი პრობლემის მოგვარება,“ - ამბობს ომარი.

ოთახი, სადაც ომარი ცხოვრობს, მას არ ეკუთვნის. ამბობს, რომ ექვსი წლის წინ აქ ნაცნობ-მეგობრების ხელშეწყობით დასახლდა. ბინის ქირას არ იხდის. ომარი სოციალურად დაუცველია, ყოველ თვე სახელმწიფოსგან 50-ლარიან დახმარებას და პენსიას იღებს. „მე მყოფნის ეს ფული გამოსაკვებად, ბევრი არც მჭირდება. ჩემი ერთადერთი საზრუნავი არის პატარა ოთახი, სადაც ადამიანურად ვიცხოვრებ,“ - ამბობს ომარი.

ომარი გალში დაიბადა, დედ-მამა ბავშვობაში გარდაეცვალა და საბავშვო სახლში ცხოვრობდა. მერე პროფესიულ სასწავლებელში ჩააბარა, უმაღლესი განათლების მიღებაც უნდოდა, თუმცა ვერ შეძლო: „ახალგაზრდა ვიყავი, მისწრაფებები მქონდა, მაგრამ ვერ მოვახერხე, არ წავიდა ცხოვრება ისე, როგორც საჭირო იყო. მერე ბათუმში ჩამოვედი, ჩემი ჯანმრთელობისთვის ზღვასთან ყოფნა იყო მნიშვნელოვანი. ჯერ მეგობრებთან ვცოხვრობდი რუსთაველზე, ბარაკებში, მერე, ბარაკები რომ აიღეს, აქ გადმოვედი,“ - ამბობს ომარი.

საუბრის დასასრულს ომარი მაცილებს და მეკითხება, რა შეიძლება მოჰყვეს ამ სტატიის დაბეჭდვას, წაიკითხავენ თუ არა ის ადამიანები, ვისაც გადაწყვეტილების მიღება და მისი ცხოვრების შეცვლა შეუძლიათ. „დეკემბერში 50 წლის ვხვდები, რა იქნება, რომ ვინმემ შეცვალოს ის, რისი შეცვლაც მე არ შემიძლია. …მე კიდევ ვეცდები, იქნებ ვინმემ, ხელისუფლებამ, ბიზნესმენებმა, გაითვალისწინონ ჩემი გაუსაძლისი მდგომარეობა, მადლია, მადლი,“ - ამბობს ომარი.

წყარო:batumelebi.ge