„ეკლესია ტოტალიტარიზმის წყაროდ კი არა ოკეანედ იქცა“

რელიგია და პოლიტიკა საქართველოში მჭიდროდ „თანამშრომლობენ“. აღნიშნული თანამშრომლობა თავის შედეგებს აჩვენებს, რომელთაც სხვადასხვა შეფასება ეძლევა. საინტერესოა რა შეფასებას აძლევენ პროფესიონალი რელიგიათმცოდნეები მიმდინარე მოვლენებს საქართველოს რელიგიურ და პოლიტიკურ ცხოვრებაში. newpress.ge-ს სტუმარია რელიგიათმცოდნეობის მაგისტრი, ტუბინგენის უნივერსიტეტის დოქტორანტი ზელიმხან უძილაური.

- მარტივი ჭეშმარიტება რომ გავიხსენოთ: „ხე ნაყოფით შეიცნობა“. ნაყოფით თუ ვიმსჯელებთ მაინც რა „ხე“ დარგო „ნაციონალურმა მოძრაობამ“?

ეს „ხე“ დემოკრატიული სახელმწიფოა. მისი ფესვებია პრინციპულობა, რაციონალიზმი, სახელმწიფოებრივი პატრიოტიზმი, სამართლებრივი სახელმწიფო (რაც თვითნებობას მიჩვეულებს ”მოძალადეობა” ჰგონიათ) და რეალპოლიტიკა...

- რატომ აშინებთ თავისუფლება, სუვერენულობა, გნებავთ მარტოობა ქართველი ინტელექტუალების დიდ ნაწილს და (რეალურ) სასულიერო პირებს? ანუ სწორედ იმ ხალხს ვინც ჭეშმარიტებასთან ახლოს დგას (ჭეშმარიტება კი ათავისუფლებს მოგეხსენებათ). რატომ ეკედლებიან რაღაც ძალებს?

ამ კითხვის ფორმულირება არ მომწონს. ინტელექტუალებს თუ თავისუფლების ეშინაით, ისინი არ ყოფილან ინტელექტუალები. არამედ პოზიორობენ. რაც შეეხება სამღვდელოებას, ისინი საზოგადოებაში ყიდიან ფანატიზმს, ანუ მონურ მენტალიტეტს და ამით საკუთარ კეთილდღეობას უზრუნველყოფენ. პრაგმატისტული მოსაზრების გამო ეკედლებიან ბიძინას ან მედვედევს, თორემ ქრისტიან-დემოკრატებს თეორიულად უფრო პროეკლესიური პროგრამა არ ჰქონდათ?! მეტ ფულსაც კი ჰპირდებოდნენ, მაგრამ მილიონებს მილიარდი სჯობია. მოუსმინეთ ინტერვიუსპატრიარქის მდივანთან, მიქაელ ბოტკოველთან, გადაკვრით მილიარდებზეა საუბარი...

- რა ფუნქცია აკისრია (ან რა ფუნქცია უნდა იკისროს) საქართველოს მართლმადიდებელ ეკლესიას 21-ე საუკუნის საქართველოში და რა როლს კისრულობს რეალურად იგი?

მოგეხსენებათ, რომ შუასაუკუნეებში სახელმწიფო და ეკლესია განუყოფელი იყო, რბილად რომ ვთქვათ, ეკლესიას დაწესებული ჰქონდა მეურვეობა ადამიანის ცხოვრებასა და შემოქმედებაზე. დღევანდელი საზოგადოება, ყოველ შემთხვევაში დასავლური, ცივილიზირებული თუ როგორც ზოგჯერ ამბობენ, ცივილური საზოგადოება ემყარება უპირველეს ყოვლისა, სეკულარიზმის, საეროობის პრინციპს, რაც არც მეტი არც ნაკლები, გამოიხატება ადამიანის განთავისუფლებაში ზემოთნახსენები მეურვეობისგან.

მიზეზთა და მიზეზთა გამო მოხდა ისე, რომ პოსტსაბჭოურ საქართველოში ეკლესიამ განუზომელი ავტორიტეტი, რეალური ძალაუფლება და ნდობა მოიპოვა. ამიტომ, დაირღვა საზოგადოებრივი ცხოვრების ბალანსი და მიუხედავად ცივილიზებული სამყაროსკენ სახელმწიფოებრივი მისწრაფებისა, ნელ-ნელა აღმოვჩნდით ისევ შუასაუკუნეობრივი საზოგადოების ყოფაში. ფაქტობრივად დღესაც მიმდინარეობს დესეკულარიზაციის პროცესი.

ამ შემთხვევაში და ამ ფონზე სამწუხაროდ ეკლესია იქცა და გადაგვარდა მაკონტროლებელ -ძალოვან სტრუქტურად. მისი მესვეურები ეწევიან ერთგვარ ფსიქოლოგიურ ტერორს საზოგადოების იმ ნაწილის მიმართ, ვინც მათდამი კრიტიკულადაა განწყობილი. ეს ტერორი გამოიხატება დაწყევლებით, ჯოჯოხეთით დაშინებაში, აპოკალიფსური სპეკულაციებით და ა.შ.. სხვაგვარადმოაზროვნეთა თუ სხვა კონფესიების წარმომადგენელთა დარბევა თუ შეზღუდვა იქცა ჩვეულებრივ მოვლენად, რასაც ბოლო ხანებში მომხდარი ნიგვზიანის ამბებიც ადასტურებს.

ავტორი: ეკა კუხალაშვილი